Tytuł: Shadows of South Meraung: The Haunting of Agung i Arip

Agung zawsze był ciekawy, ten, który wędrował z uboją ścieżką w poszukiwaniu przygody. To właśnie ta ciekawość doprowadziła go do obrzeży dobrze znanych terytoriów, do gęstych dżungli otaczających ich rodzinne miasto. Ale tym razem jego wędrowca posunęła go za daleko i stracił się beznadziejnie.

Gdy słońce zanurzyło się pod horyzontem, rzucając długie cienie, które zdawały się tańczyć groźnie wśród drzew, Agung natknął się na wioskę, która wydawała się porzucić. Znak przy wejściu brzmiał: „Witamy w South Meraung Village”. Powietrze było gęste z niesamowitą ciszą, a budynki wyglądały, jakby czas je zapomniał.

Tymczasem Arip, przez całe życie przyjaciel Agunga, zmartwił się, gdy Agung nie wrócił do domu. Znając ryzykowny duch Agunga, Arip postanowił go szukać, uzbrojony w latarkę i jego determinację.

Gdy Arip zapuścił się głębiej w dżunglę, kierując się słabą nadzieją na znalezienie swojego przyjaciela, on również natknął się na złowieszczą znak południowej wioski Meraung. Chłód spłynął mu po kręgosłupie, gdy wszedł do wioski, a belka latarki przecinała ciemność jak nóż.

W wiosce Agung poczuł rosnące poczucie niepokoju. Cisza została złamana tylko przez okazjonalne szept wiatru, który wydawał się nosić głosy z innego świata. Został przyciągnięty do zrujnowanego domu w centrum wioski. Gdy zbliżył się, drzwi otworzyły się, jakby go zapraszały.

Agung wszedł do środka, a drzwi zatrzasnęły się za nim. Panika przeszła przez jego żyły, gdy próbował je otworzyć, ale to było tak, jakby niewidoczna siła trzymała ją zamknięta. Powietrze w domu było zimne, a ściany wydawały się zbliżać. Nagle upiorne postacie zaczęły się zmaterializować, a ich twarze skręciły się w agonii, a ich oczy puste i oskarżały.

Na zewnątrz Arip usłyszał o pomocy stłumionych okrzyków Agunga. Pobiegł do domu, a jego serce waliło mu w klatkę piersiową. Gdy dotarł do drzwi, poczuł tę samą złowrogą energię, którą spotkał Agung. Z całą swoją siłą Arip nacisnął się o drzwi i w końcu ustąpił.

Wewnątrz znalazł Agung otoczony widmami spektralnymi. Obecność Aripa wydawała się osłabić ich uścisk, a Agungowi uwolnił się od uścisku. Razem wybiegli z domu, a duchy płoną za nimi.

Gdy uciekli z wioski, Arip i Agung mogli poczuć duchy południowej wioski Meraung, które ścigają ich, desperacko odzyskują utracone dusze. Nie przestali biec, dopóki nie osiągnęli bezpieczeństwa swojego rodzinnego miasta, bez tchu i nawiedzonego przez to, czego byli świadkami.

Wioska Południowej Meraung pozostała między nimi mroczną tajemnicą, co jest mrożącym mrożącym przypomnieniem o niebezpieczeństwach, które czają się w zapomnianych miejscach. I chociaż były bezpieczne, echa upiornych szeptów nawiedzały ich marzenia, ciągłe przypomnienie o nocy, które ledwo uciekli ze szponów nieznanych.