De iconische videogameserie Doom is al lang synoniem met de viscerale energie van metalmuziek. Vanaf het moment dat je een fragment van zijn soundtrack hoort of een glimp opvangt van zijn kenmerkende demonische beelden - denk aan vlammen, schedels en duivelse wezens - je wordt herinnerd aan de zware metalwereld. Deze verbinding is niet alleen de huid diep; De evolutie van Doom over zijn 30-jarige geschiedenis heeft de progressie van metalmuziek weerspiegeld en verschillende subgenres van Thrash tot de hedendaagse metalcore gehoord in Doom: The Dark Ages.

De originele ondergang, uitgebracht in 1993, werd sterk beïnvloed door het thrash -metaal van de late jaren 80 en vroege jaren '90. Co-maker John Romero heeft openlijk bands zoals Pantera en Alice in ketens als inspiratie aangehaald. Het nummer "Untitled" voor de E3M1: Hell Keep Level, bijvoorbeeld, heeft een riff die opvallend lijkt op Pantera's "Mouth of War". De score van de game, gemaakt door Bobby Prince, vangt de essentie van thrashbands zoals Metallica en Anthrax en stuwt spelers door Mars 'gangen met een gevoel van urgentie verwant aan het iconische jachtgeweer van de game en BFG.

DOOM: The Dark Ages - Gameplay Screenshots

6 afbeeldingen

Doom vervolgde dit door thrash geïnspireerde momentum gedurende meer dan tien jaar totdat Doom 3 in 2004 een nieuwe richting introduceerde. Dit bericht leunde in overlevingshorror, waardoor een langzamer, meer opzettelijk tempo nodig was dat een ander geluid opriep. Terwijl Trent Reznor aanvankelijk werd overwogen voor het project, was het Chris Vrenna en Clint Walsh die uiteindelijk een soundtrack maakten die de progressieve metal van tool herhaalde, met name hun album Lateralus uit 2001. Deze verschuiving in het geluid van Doom 3 was een gedurfde zet, in overeenstemming met het experimentele karakter van het spel, zelfs als het niet resoneert met alle fans zoals het origineel deed.

Na een lange onderbreking keerde Doom triomfantelijk terug in 2016 met een volledige revisie. Regisseurs Marty Stratton en Hugo Martin revitaliseerden de serie en brachten deze terug naar zijn wortels met een soundtrack van Mick Gordon die het Djent -subgenre omarmde. De score, met zijn bonzende gitaren en sub-bas frequenties, vulde perfect aan de snelle actie van de game en verdiende het een plaats onder de meest gevierde soundtracks van videogames.

Doom Eternal in 2020 zag Gordon terugkeren, hoewel het eindproduct het gevolg was van complexe onderhandelingen met ID -software. De soundtrack evolueerde verder in metalcore en weerspiegelde de dominantie van het genre in de late jaren 2010 en begin 2020. Deze verschuiving werd ook beïnvloed door het werk van Gordon met bands als Bring Me the Horizon en Architects, die de score infuseerde met verpletterende storingen en elektronische elementen. Terwijl de soundtrack iets lichter aanvoelde dan zijn voorganger, kwam het overeen met de nieuwe elementen van de game van platforms en puzzeloplossing.

Nu, met Doom: The Dark Ages aan de horizon, is de serie ingesteld om nog een sprong te maken. De gameplay-opnames bij Xbox Developer Direct suggereren een langzamere, meer opzettelijke gevechtsstijl, die doet denken aan de originele ondergang, maar met nieuwe wendingen zoals gigantische mechs en vuurspoor draken. De nieuwe componisten, die beweging afmaken, lijken te putten uit zowel eerdere als huidige metaalinvloeden, en combineren de seismische storingen van losgeklopt met de thrashelementen van het originele spel.

Als Doom: The Dark Ages belooft zich uit te breiden op de erfenis van de serie, het weerspiegelt ook de voortdurende evolutie van metalmuziek. De innovatieve functies van de game, zoals het monteren van mythologische wezens en het besturen van mechs, parallel parallel het experimenteren van het genre met elektronische, hiphop- en hyperpop-elementen. Deze spannende tijd voor zware muziek wordt weerspiegeld in de verwachting van Doom: The Dark Ages, waar de fusie van brute gameplay en een dynamische soundtrack belooft een onvergetelijke ervaring te bieden.