Tijdens een recente hands-on demo van *Doom: The Dark Ages *, merkte ik dat ik onverwacht herinnerd werd aan *Halo 3 *. Terwijl ik op een Cyborg -draak was gemonteerd, ontketende ik een spervuur ​​van machinegeweervuur ​​tegen een demonisch gevechtsschip. Na het neutraliseren van zijn defensieve torentjes, landde ik bovenop het schip en stormde door zijn lagere dekken, waardoor de bemanning een bloedige puinhoop veranderde. Even later barstte ik door de romp van het schip op mijn draak en zette ik mijn aanval op Hell's Machines voort.

Fans van * Halo 3 * zullen de gelijkenis herkennen met de iconische aanval van Master Chief op SCENANT SCARAB -tanks. De overgang van een luchtaanval naar een instapactie doet opvallend denken aan *halo *, hoewel de voertuigen zijn vervangen door een holografische vleugelde draak en een occulte vliegboot. Hoewel * The Dark Ages * de kerngevecht van Doom behoudt, lijkt het campagneontwerp de uitgebreide tussenfilmpjes en gameplay-nieuwigheden van shooters uit de late jaren 2000 te weerspiegelen.

Een Dragon Assault op Hell's Battle Barge. | Afbeelding Credit: ID Software / Bethesda

In de loop van twee en een half uur ervoer ik vier niveaus van *DOOM: The Dark Ages *. Het eerste niveau, de opener van de campagne, weerspiegelde het strak tempo, zorgvuldig in kaart gebrachte ontwerp van * Doom (2016) * en het vervolg. Daaropvolgende niveaus introduceerden me echter bij het besturen van een kolossale mech, een draak vliegen en een wijd open slagveld gevuld met geheimen en krachtige minibosses. Dit betekent een aanzienlijk afwijking van de gebruikelijke focus van Doom op mechanische zuiverheid, die beter lijkt op *Halo *, *Call of Duty *, en zelfs oudere James Bond -spellen zoals *Nightfire *, die bekend staan ​​om hun gescripte setpieces en nieuwigheidsmechanica.

Deze verschuiving in de richting is intrigerend, vooral gezien de serie ooit een soortgelijk pad afgewezen met de geannuleerde *Doom 4 *, die een moderne militaire esthetiek had en de nadruk legde op filmische verhalen. Maar hier, hier in 2025, * omarmt de donkere eeuwen * deze elementen. Het snelle tempo van de campagne wordt versterkt door nieuwe gameplay -ideeën, die doen denken aan * Call of Duty's * meest innovatieve sequenties.

De demo begon met een langdurig filmpje dat het rijk van Argent d'ur, de weelderige Maykrs en de Night Sentinels, de ridderlijke kameraden van de Doom Slayer introduceerde. De slayer wordt afgeschilderd als een angstaanjagende legende, een bedreiging op nucleaire niveau. Deze filmische benadering, hoewel bekend bij Doom -enthousiastelingen, voelt nieuw en doet denken aan *Halo *. De aanwezigheid van NPC Night Sentinels verspreid over het hele milieu, roept verder het gevoel op deel uit te maken van een grotere kracht, net als de rol van Master Chief in de VN -Veiligheidsraad.

De verhalende benadering in de inleidende filmpje roept vragen op over de vraag of dit is wat Doom nodig heeft. Persoonlijk gaf ik de voorkeur aan de subtielere verhalen van de vorige games, overgebracht via milieuontwerp en codex -vermeldingen. De tussenfilmpjes in * de donkere eeuwen * zijn echter kort en zetten het toneel voor missies zonder de intense stroom van de game te verstoren.

Desondanks introduceerde de demo andere onderbrekingen. Na de eerste missie, die intense jachtgeweergevechten en hell ridders inhield met een nieuw schild, merkte ik dat ik de Atlan Mech bestond, vecht tegen demonische Kaiju, en later stijgt op de cybernetische draak om vechtafschepen neer te halen. Deze scriptniveaus introduceren belangrijke gameplay-verschuivingen, echoën * Call of Duty's * nieuwe sequenties zoals de AC-130-gunship of hondengevechtsmissies. De Atlan voelt langzaam en zwaar, terwijl de draak snel en wendbaar is en een andere ervaring biedt dan Classic Doom.

! [] (/Uploads/88/67ABC3C99176.Webp De Mech Battles zijn Pacific Rim-Scale Punch Ups. | Image Credit: ID Software/Bethesda

Hoewel variatie in gameplay een kenmerk is van succesvolle FPS-campagnes, zoals te zien in *Half-Life 2 *en *Titanfall 2 *, ben ik onzeker over de pasvorm in *doom *. De Mech- en Dragon-sequenties voelen minder boeiend en meer gecontroleerd in vergelijking met de ingewikkelde gevechten op voet. De verschuiving in gameplay -stijlen is grimmig, verwant aan een beginnende muzikant die naast een virtuoos speelt.

Het laatste play -uur introduceerde "Siege", een niveau dat zich opnieuw concentreert op het uitzonderlijke gunplay van ID -software, maar breidt zich uit naar een enorm open slagveld. Het doel van het vernietigen van vijf Gore-portals roept * Call of Duty's * multi-objectieve missies op, terwijl de grote schaal en gevarieerde gevechtsarena's me deden denken aan * Halo's * contrast tussen binnen- en buitenomgevingen. Hier moeten spelers wapenbereiken en tactieken aanpassen aan de uitgestrekte ruimtes, met behulp van de ladingsaanval om grote afstanden en het schild te dekken om artillerie af te weren.

De uitgebreide speelruimte kan echter leiden tot een verlies van focus, met backtracking en lege paden die het tempo verstoren. Het integreren van de draak in dit niveau, verwant aan * Halo's * banshee, kan de gameplay -stroom verbeteren en de draak integraal laten voelen.

De terugkeer van ideeën die ooit ongeschikt worden geacht voor *DOOM *in de geannuleerde *Doom 4 * - zoals script -setpieces en voertuigsecties - roept nu vragen over hun levensvatbaarheid op. Terwijl de kerngevechten blijven * DOOM: The Dark Ages ' * String Heart, voelen de nieuwe elementen mechanisch lichter. Terwijl ik op 15 mei gretig wacht op de release van de game, ben ik benieuwd hoe deze elementen in de volledige campagne passen. Zal * DOOM: The Dark Ages * een samenhangende FPS-ervaring uit het einde van de jaren 2000 zijn, of zal het worstelen met zijn diverse invloeden?